Listopadowe Wyspy czyli V Górski Marsz Niepodległości w PTT Tarnów.

Listopad... Miesiąc szczególny, zaczynający się wspomnieniem tych którzy odeszli na zawsze. Są wśród nich ci, których nie ma już z nami od dawna, a także osoby jeszcze niedawno będące z nami. Jako ludzie gór myślimy także o podzielających naszą pasję, będących już po drugiej stronie niebieskiej grani. Zestawiamy w pamięci sławne nazwiska osób tworzących historię polskiego i światowego himalaizmu ze znanymi tylko nam koleżankami i kolegami, naszymi towarzyszami z górskich szlaków. Otaczamy ich wdzięczną pamięcią i modlitwą...

Ale listopad to także czas radości. Przyzwyczajeni do często niezbyt łaskawych kaprysów Klio zapominamy, iż nie wszystkie nasze narodowe święta to pamiątki porażek i nieudanych zrywów powstańczych. Los przedziwnie wybrał - w miesiącu kojarzącym się z przemijaniem i melancholią my świętujemy radosny czas wspomnienia odzyskania niepodległości po długiej nocy zaborów.

Przywiązani do tradycji członkowie i sympatycy tarnowskiego PTT już po raz piąty uczcili Święto Niepodległości w najlepszy znany sobie sposób, czyli wyjazdem w góry. Tym razem celem naszej peregrynacji był bliski nam Beskid Wyspowy. Beskid tak bliski, iż nasz listopadowy wyjazd w dniach 19-20 listopada był naszym pierwszym dwudniowym wyjazdem w te urokliwe góry. Zazwyczaj eksplorujemy strome ścieżki górskie Mogielicy, Ćwilina, Śnieżnicy i innych ,,Wysp" w trakcie jednodniowych wyjazdów. Ale tym razem decydujemy się na dwudniową peregrynację.

Znający nawet pobieżnie historię wiedzą, iż tereny wokół Limanowej, Mszany Dolnej i Rabki były areną walk I wojny światowej, tej właśnie ,,wojny powszechnej za wolność ludów" by odwołać się do wieszcza, która dała wolność także i naszemu krajowi.

O krwawych walkach przypominają rozsiane po polach i lasach cmentarze, z których wiele to prawdziwe architektoniczne perełki. To niezwykłe pamiątki z czasów ,,la belle epoque", gdy poległych w walce towarzyszy i wrogów traktowano z równym szacunkiem. Epoka, która bezpowrotnie odeszła do przeszłości rozstrzelana na polach bitew wielkiej wojny...

Naszą wędrówkę zaczynamy w sobotni poranek w Rabce, przy żółto znakowanej ścieżce wiodącej w kierunku wierzchołka Lubonia Wielkiego. Szlak zrazu dość płaski, dość szybko zaczyna przybierać charakter zupełnie ,,niebeskidzki". Błoto, jak najbardziej beskidzkie obficie zalegające na wąskiej leśnej ścieżce ustępuje miejsca skalnym gołoborzom. W pocie czoła zmierzając ku Schronisku imienia Stanisława Dunin-Borkowskiego zaczynamy się zastanawiać czy aby na pewno jesteśmy w Beskidzie. Krajobraz raczej kojarzy się z Tatrami. Te wrażenia potęgowane są jeszcze przy przeciskaniu się między skałami. Pot obficie rosi nasze czoła. Na szczęście przed nami urokliwe schronisko na Luboniu, przypominające domek Baby Jagi. Złych mocy nie musimy się jednak obawiać, w środku zamiast wiedźmy czeka na nas sympatyczny gospodarz schroniska. Chwilę przerwy wykorzystujemy na wysłanie pozdrowień na niziny, zwłaszcza dla tych, którym los nie pozwolił dzielić naszej radości z widoków wspaniale prezentujących się szczytów spod schroniska.

Aura jest dla nas łaskawa. Zatem czas w drogę, dalej ku kolejnym ,,Wyspom". Zbiegamy na Przełęcz Glisne. Niezbyt efektownie prezentujący się stąd Luboń Wielki zostawiamy za sobą. Przed nami Szczebel, czasem występujący jako Strzebel. Te ,,drabinowe" skojarzenia zaczynają być dla nas całkiem zrozumiałe jakiś czas później, gdy czarnym szlakiem ze szczytu zmierzamy ku Kasince. Zejście przypomina raczej schodzenie po drabinie, niż ścieżki znane z ,,kapuścianych gór". Beskid Wyspowy, czasem niedoceniany, potrafi dać w kość. Trudno się dziwić, iż pewna mieszkanka nieodległej Kasiny Wielkiej biegając po tych górkach wyrobiła sobie taką krzepę, przed którą nawet astmatyczne rywalki musiały skapitulować. Ale my zostawiamy na boku wszelkie animozje sportowo-astmatyczne. Wszak z nikim nie musimy rywalizować. Góry są dla wszystkich. Nie tylko dla tych, którzy zajmują miejsca na ,,pudle".

W Kasince następuje podział naszej grupy. Spokojnie, to tylko podział na tych, którzy po dwóch ,,Wyspach" mówią dość i tych, którzy chcieliby jeszcze. Cóż, głód górskich wrażeń bywa nienasycony. I tak w sześciu, wspierani przez niezawodną Basię zdobywamy Lubogoszcz. A krótki listopadowy dzień kończymy zejściem w świetle czołówek do Mszany Dolnej.

Kolejny dzień i kolejne dwie ,,Wyspy"... Zaczynamy pod stokiem narciarskim w Kasinie, skąd zamierzamy wspiąć się na Śnieżnicę. Nasza znajomość z tą górą zaczynamy od nawiązania bliższej znajomości z błotem. Tym razem jest to efekt działalności homo sapiens wspartego najnowszymi zdobyczami techniki w zakresie przekopywania i przewiercania Matki Ziemi. Inwestycje w nowy stok narciarski są wprawdzie imponujące, ale mogłyby uwzględniać potrzeby także tych, którzy na górę dostają się w sposób - nazwijmy to - tradycyjny, nie zaś korzystając z wyciągów. Szczęściem widok z górnej stacji wyciągu wynagradza nam niedogodności podejścia. Chwila kontemplacji i zagłębiamy się w beskidzki las. Ścieżka tuż pod wierzchołkiem Śnieżnicy wyraźnie się spłaszcza. Nasz pobyt na tej górze dokumentujemy oczywiście zbiorowym zdjęciem. Jeszcze nie czas na dłuższy odpoczynek. Przed nami Przełęcz Gruszowiec, a potem beskidzki ,,creme de la creme", czyli podejście z tej przełęczy na Ćwilin. I tylko nie do końca przyzwoita nazwa pewnego przybytku gastronomicznego na Gruszowcu wydaje się urągać ,,wyspowym wyrypiarzom"...

Pożegnawszy się z Przełęczą przeciętą ruchliwą drogą Limanowa - Rabka mierzymy się z ostatnim już wyzwaniem na tym wyjeździe. Zanim jednak przywitamy się z Polaną Michurową przystajemy na chwilę przy symbolicznym grobie naszego kolegi z nowosądeckiego Oddziału PTT Władysława Kowalczyka. W milczeniu pochylamy głowy... Wieczne odpoczywanie...

Polana Michurowa nie zawodzi. Przed nami Łopień i Przełęcz Rydza- Śmigłego, czyli kolejny ,,niepodległościowy" akcent. Dalej Mogielica i potężny wał Gorców na horyzoncie. Na lewo od nas w chmurach kryje się Królowa Beskidów. Dobrze widoczny jest Luboń Wielki u podnóża którego wczoraj zaczęliśmy wędrówkę. Żałujemy nieco, iż Tatry również skryły swoje oblicze przed nami.

Dobrze nam znany Jurków to ostatni akcent naszej dwudniowej górsko-niepodległościowej peregrynacji. Za kilka miesięcy znów tu wrócimy. Via Dolorosa poprowadzi nas na Mogielicę. I znów patrząc na otaczające nas góry pomyślimy o tajemnicy... O bólu cierpienia i radości Odrodzenia...

2016.11.19-20 V Górski Marsz Niepodległości w Besk...

Main Menu

Archiwum

User Menu

Listopadowe Wyspy czyli V Górski Marsz Niepodległości w PTT Tarnów.

Współpraca

RABATY DLA CZŁONKÓW